De naweeën van een aanrijding

Op maandagochtend 2 december stapte ik in mijn auto. Het was 8.45uur en ik moest naar mijn werk. Ik was de dagen ervoor ziek geweest en dit zou de eerste keer weer zijn na 5 dagen dat ik op mijn werk verscheen. Terwijl ik langzaam de oprit afreed keek ik naar beide kanten van de weg of er auto’s aan kwamen. Dit was niet het geval dus ik gaf een flinke por op het gas en schoot zo achteruit.

**BAM**

Geschrokken trapte ik op mijn rem en zette de auto in zijn vrij. Hoe kon  dat nou? Er kwam toch niets aan? Er staat hier toch geen paaltje ofzo? Ben ik zover naar achter gereden dat ik toch een paal heb geraakt? Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd in die paar seconde totdat ik zag dat ik de auto van de overbuurman had geraakt.
Wat wil nu? Hij reed precies op hetzelfde moment achteruit van zijn oprit en had mij dus ook niet gezien! Wat een bizar en stom toeval. Ik stond natuurlijk helemaal te trillen op mijn benen en de horrormonen zorgden voor flink wat tranen. Bart kwam naar buiten en samen hebben we even de situatie doorgesproken.

Ik was nog helemaal in shock, ondanks dat het niet met volle snelheid ging was er toch een flinke klap en in mijn hoofd hoorde ik alleen maar het stemmetje ‘je moet naar je werk!’. Dus dat deed ik uiteindelijk ook. Ik reed als in een waas naar mijn werk, achteraf gezien heel erg onverantwoordelijk. Daar probeerde ik de draad weer op te pakken maar ook op mijn werk konden ze zien dat het niet lekker ging. Pas toen ik bezig was met de klanten en de rust nam voor mijn lijf voelde ik allerlei pijntjes naar boven komen. Eindelijk besefte ik me pas wat er was gebeurd. Mijn buik had het stuur geraakt tijdens de klap en ik had onze meis al de hele dag niet gevoeld. De rust sloeg over in een klein beetje paniek en mijn werk stond erop dat ik de verloskundige belde. Die gaf aan dat ik naar huis moest, ik had niet eens moeten gaan werken en zij zou langskomen om  mijn buik en het kindje te controleren. Dit zou gelijk onze eerste kennismaking zijn!

Zo gezegd zo gedaan, de verloskundige kwam samen met haar stagiaire en wat voelde dit gelijk goed zeg! Enorm lieve vrouwen allebei die de tijd namen en me alles goed uitlegden.  We hoorden het hartje al vrij snel en die klonk goed. Gelukkig maar. Toch wilden ze me uit voorzorg naar het ziekenhuis laten gaan omdat ik toch een klap had gemaakt en met mijn buik tegen het stuur aan was gekomen. Het ziekenhuis zelf gaf aan dat ik het beste alvast een tas mee kon nemen met slaapspullen want die kans zat er ook nog in dat ze me ter observatie wilden houden.

In het ziekenhuis werden we al verwacht en ook daar kreeg ik  gelijk hele goede uitleg wat ze gingen doen en waarom ze dit deden. Er werd eerst een echo gemaakt waarop onze kleine meid weer goed te zien was. Ze lag een beetje dwars want het was onmogelijk te controleren wat het geslacht nu is, dus dat is voor mij alweer een bevestiging dat het wel een meisje moet zijn, haha. Maar alles leek gewoon goed te zijn. De placenta zat netjes op zijn plaats, geen scheuren, niets had losgelaten. Daarna de CTG, het hartfilmpje van de baby. Dit om te zien hoe de hartslag was en ook hoe de baby zou reageren op de bewegingen van mijn buik (harde/zachte buiken). Ondertussen werd er nog bloed geprikt en gaf onze meid een flinke show weg waar Bart helemaal wild van was want mijn buik zag je flink bewegen (ik voelde het echter niet). Uiteindelijk bleek alles goed te zijn maar kreeg ik voor de zekerheid wel een prik in mijn been met antistoffen. Dit omdat ik O negatief ben en mocht er bloed gemengd zijn van de baby met mijn bloed dan kon dit wellicht kwaad als zij positief is.

Gelukkig mocht ik wel naar huis maar wel met de strenge woorden dat ik echt NIETS mocht doen en de volgende dag (vandaag dus) terug moest komen voor een extra controle. Dus hier zit ik nu dan. Met 2 pleisters op mijn lijf in verband met de prikken en een redelijke nacht achter de rug waarin ik af en toe wakker werd door harde buiken maar waarbij ik gisteren voor het slapen gaan wél onze meid zelf weer gevoeld heb. Wat een opluchting!

Vanmiddag naar het ziekenhuis dus voor de controle en verder hopen dat het hierbij blijft.
Wat een avontuur zeg. Eentje die gelukkig goed is afgelopen!

Kwaaltjes en verhaaltjes

Het was hartje zomer en ik was moe… zo ontzettend moe! Ik snapte er niet veel van want ik kwam juist uit de ziektewet en had dus niet veel gewerkt. Ook hadden we net onze huwelijksreis achter de rug, waar ik ook vaak moe was maar ja dat lag vast aan alle excursies die we deden! Onbegrip bij mezelf dus, maar ach, het zat vast tussen de oren.

Totdat het moment kwam dat Bart wilde dat ik een zwangerschapstest deed. Zelf gaf ik het weinig kans, want zeg nou zelf, wie raakt er nou zo snel zwanger? Achteraf had ik het kunnen weten gezien mijn ouders *wink*. Toen we een heel licht streepje tevoorschijn zagen komen stond Bart al te stuiteren in de woonkamer maar het besef kwam bij mij niet echt. Het enige waar ik aan dacht was de BBQ avond die later op de dag was. Ik zou namelijk voor het eerst *HUGO* gaan proberen en ik  had al de hele week zin in lekkere biefstuk van de grill.

Daar ging mijn kans, want ze hadden vast geen *HUGO* zonder alcohol en hoe vraag je om goed doorbakken biefstuk terwijl ze daar weten dat je van een lekker sappig stukje vlees houd?! Niet dus.. Die avond waren we vrij snel weer weg met het smoesje dat ik enorm hoofdpijn heb. Want Bart kon zijn big smile echt niet verborgen houden en ik wist totaal niet wat ik moest denken en doen.

Inmiddels zijn we meer dan 10 weken verder, maar Bart zijn big smile is nog steeds niet verdwenen! Bij mij is het besef er nu gelukkig wel maar dat kan ook bijna niet anders, want mijn lichaam laat me heel goed merken dat er iets gaande is. Zo is de moeheid helaas nog steeds niet verdwenen. De ene dag kan ik er echter beter mee omgaan dan de andere dag maar de man met de hamer komt ALTIJD langs. Verder ben ik erg lang misselijk geweest en dan niet alleen in de ochtend zoals de meeste mensen denken. Nee de hele dag door! Gelukkig is dat verdwenen nu, alleen heb ik er wat anders voor in de plaats gekregen: kokhalzen. Elke ochtend als ik wakker word heb ik die neigingen. Als er dan beneden ook maar iets staat wat me qua geur of aanzicht niet goed valt dan ga ik weer. De vreselijkste geluiden komen er dan uit en ik moet enorm mijn best doen om niet over te geven. Soms lukt dat, soms niet.

Naast moeheid en het kokhalzen heb ik ook steeds meer last van bandenpijn in mijn liezen en vooral ook rugpijn. Het kwaaltje in mijn rechterbovenbeen zet ook steeds vaker op maar ik ben van mijn pijnlijke borsten af! (*afkloppen*) Al met al kom ik de dagen hartstikke goed door hoor. Inmiddels ben ik eraan gewend (en Bart ook) dat ik voor 9 uur al in slaap val op de bank, dat ik ’s ochtends hele rare geluiden maak en dat wanneer ik nies er flinke steken in de lies komen.

Het enige waar ik niet aan wen zijn de hormonen. Oftewel Horrormonen zoals ik ze noem! Daar heb ik totaal geen controle op en dat vreet me op. Dus lieve mensen, als ik zomaar in huilen uitbarst na een ‘boe’ of ‘bah’ of zelfs na een ‘hallo’… Het ligt niet aan jou, het zijn mijn horrormonen!